ในสมัยพุทธกาล องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงเปรียบมนุษย์ดังดอกบัว ดังนั้นการที่พุทธมามกะนำดอกบัวไปไหว้พระ หรือถวายพระ จึงนับเป็นเครื่องแสดงการสักการะว่า พร้อมที่จะเป็นบัวที่เบ่งบาน พร้อมที่จะเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน อยู่เสมอ และด้วยเหตุสอดคล้องเช่นนี้เอง ที่ทำให้คนสมัยโบราณเลือกที่จะนำดอกบัวบาน เน้นว่าดอกบัวบาน ไปถวายพระ ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร เพราะบ้านเมืองยุคนั้นยังอุดมด้วยคู หนอง คลอง บึง แต่ละที่แต่ละแห่งก็มีบัวน้อยลอยชูช่อให้เด็ดดึงไปถวายพระอย่างง่ายๆ
แต่พอยุคสมัยเปลี่ยนไป สังคมเมืองขยายตัวพร้อมกับการรุกล้ำพื้นที่ธรรมชาติ บึงน้ำหดหาย อยากได้บัวก็ต้องไปตลาด ข้างฝ่ายแม่ค้าขายดอกบัว เพื่อให้สินค้าอยู่คงทนจึงเลือกบัวตูมมาวางขายแทนบัวบาน แต่ใดๆ ล้วนมีทางออก ชาวพุทธอย่างเราๆ โดยเฉพาะคุณผู้หญิงผู้มีฝีมือจับจีบเลยคิดค้นวิธีพับดอกบัวขึ้นมา
เพื่อสื่อนัยยะว่า ดอกบัวพับกลีบ = ดอกบัวบาน = คติธรรมเป็น “ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน อยู่เสมอ”
โดยมีเคล็ดลับว่าควรพับให้ถึงกลีบสุดท้าย ถึงใจเกสร และเนื่องจากการพับ ดอกบัว เป็นงานละเอียดอ่อน ต้องอาศัยสมาธิที่ประกอบไปด้วยใจที่หยุดนิ่ง ผ่องใส ประณีต เบาสบาย จึงนับเป็นการฝึกสมาธิตื้น หรือ เจริญสติ ไปในตัว
ดอกบัวอบแห้ง: “การพับดอกบัวถวายพระ” สัญลักษณ์แห่งสมาธิและศรัทธา ดูเพิ่มเติมที่นี่ https://www.onearoon.com/
